Powstanie
1960 r.
im. Bohaterów Westerplatte
Nasza szkoła rozpoczęła swoją działalność w roku szkolnym 1960/61. Mieściła się wówczas przy ulicy Kocmyrzowskiej 40 i liczyła 718 uczniów.
W połowie roku szkolnego 1966/67 dyrektor szkoły Stanisław Rajski zaproponował nadanie szkole imienia. Po przeprowadzonym wśród uczniów i nauczycieli konkursie wybrano na patrona szkoły Bohaterów Westereplatte.
W ciągu kilkudziesięciu lat istnienia, szkołą zarządzali dyrektorzy: Rajski, Mroczka, Kupiszewska, Papaj, Sobota, a od 2022 r. funkcję tą pełni pani Monika Chmielewska. Zmieniali się również nauczyciele, nie sposób ich wszystkich wymienić, więc przypomnijmy chociaż niektórych z nich: Pitala, Pycia, Kornaś, Bogacka, Curzydło, Zagata, Gołdyn, Stawarz, Czepiel, Markot, Gładka, Łapińska, Madej, Ozimek, Potaczała, Stochel, Skalska, Swiętoń, Strojek, Wołoch, Wygrecka, Papka, Wójcik, Bulińska, Bartkiewicz, Spaczyńska, Ryba, Bieniak, Michalik, Najduchowska, Niedźwiecka, Orwicz,Curzydło, Woźniak, Gawłowska, Nowak, Sabała. Niektórych z nich nie ma już wśród nas, ale na zawsze pozostaną w naszych sercach i pamięci.
Mijały lata, dzisiejsza szkoła w niczym nie przypomina tej z lat sześćdziesiątych. Chyba tylko najstarsi pamiętają jeszcze zielone ławki z otworem na kałamarz, pióro ze stalówką, które powodowało, że uczniowskie palce prawie zawsze były poplamione atramentem i pierwszy elementarz, w którym królowała Ala i As.
Dzisiejsza szkoła to nie tylko estetyczne ławeczki, jasne przejrzyste klasy, nowe okna, ale przede wszystkim dziennik elektroniczny, dzięki któremu rodzice na bieżąco śledzą postępy w nauce swoich pociech, to nowoczesne tablice multimedialne, projektory, laptopy, sprawiające, że lekcje są ciekawsze,, łatwiejsze do zrozumienia. Kolejne pokolenia rozpoczynają naukę w klasie pierwszej, nierzadko są to dzieci naszych absolwentów, których witamy ze szczególnym sentymentem.
Pracujemy zgodnie z zasadą: zdobywamy wiedzę z przyjemnością, spełniamy swoje marzenia, wiemy, że w zdrowym ciele zdrowy duch, rozwijamy swoje zainteresowania i pasje, idziemy razem, pomagamy sobie wzajemnie.
1939 r.
Bohaterska obrona Westerplatte
Westerplatte - to maleńki, nadmorski półwysep, osiemnastometrowy skrawek lądu, który Liga Narodów przyznała Rzeczypospolitej. Gdańsk był wolnym miastem. Załogę Westerplatte stanowiło około 210 osób (w tym 5 oficerów i 1 oficer-lekarz). Żołnierze mieli do dyspozycji: 4 moździerze, 2 działka przeciwpancerne, około 160 karabinków, 40 pistoletów, ok. 1000 granatów.
Dowódcą załogi Westerplatte był mjr Henryk Sucharski, a jego zastępcą kpt. Franciszek Dąbrowski. Na Westerplatte znajdowały 4 betonowe wartownie i przystosowane do obrony koszary oraz willa podoficerska. W sierpniu zostały zbudowane umocnienia polowe. Dnia 1 września 1939r. oddziały niemieckie bez wypowiedzenia wojny zaatakowały Polskę.
Od 2 września Niemcy prowadzili działania oblężnicze: ostrzał artyleryjski z pancernika i dział polowych, nalot 2 eskadr Sztukasów (2 września); ostrzał z morza przez torpedowiec (4 września); intensywne patrolowanie i rozpoznanie walką. 6 i 7 września Niemcy usiłowali podpalić las ropą podwiezioną drezynami w cysternach. Łącznie w walkach o Westerplatte wzięło udział co najmniej 650-700 żołnierzy niemieckich (nie licząc załóg okrętów i artylerzystów), wyposażonych w co najmniej 30 dział.
7 września, o godz. 10.15, po 7-dniowej walce załoga Westerplatte skapitulowała. Niemcy w akcie szacunku dla trudnego przeciwnika pozwolili majorowi Sucharskiemu zatrzymać w niewoli szablę.
W wyniku walk toczonych do 7 września 1939 roku Niemcy stracili około 400 żołnierzy, zabitych i rannych. Straty Polaków – 15 zabitych i 50 rannych.
Obrońcy Westerplatte przez siedem dni odpierali ataki wojsk niemieckich, a przekazywana wiadomość przez radio, że „Westerplatte jeszcze się broni”, podtrzymywała na duchu walczące wojsko polskie.
W 1966 roku u wejścia do portu w Gdańsku zbudowano pomnik Obrońców Wybrzeża. O bohaterskich żołnierzach powstało wiele utworów. Najbardziej znanym jest wiersz Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego „Pieśń o żołnierzach z Westerplatte”
Kiedy się wypełniły dni
i przyszło zginąć latem,
prosto do nieba czwórkami szli
żołnierze z Westerplatte.
(A lato było piękne tego roku).
I tak śpiewali: Ach, to nic,
że tak bolały rany,
bo jakże słodko teraz iść
na te niebiańskie polany.